Καιρών ψυχανεμίσματα

 

Μέσα στην ανασφάλεια, ασφαλής

πού να νιώσω και πώς την ηρεμία να εξασφαλίσω;

Πού να στρέψω το βλέμμα μου, λίγη χαρά να αντικρίσω;

Τη μάσκα του φόβου φορώ

μα μαθαίνω με τα μάτια να γελώ.

 

Καρπός της απόστασης η αμηχανία

στραγγαλίζει την στοργή

το χάδι ενοχοποιεί.

Ύποπτο κάθε άγγιγμα

αποτεφρώνει τον πόθο

σβήνει την φλόγα της στιγμής.

 

Με ποια σκέψη και πού να δραπετεύσει ο νους;

Ποιος κρότος ευτυχίας

θα σπάσει τη σιωπή μου;

Πώς να υπάρχω

δίχως να παίρνω της ζωής τα μηνύματα;

Πώς να απέχω από την γλυκιά γεύση της επαφής;

 

Με όπλο την ελπίδα, τον αιμοδότη της ψυχής,

ατσαλωμένο με πίστη

και φυλαχτό την αγάπη στην καρδιά μου

ατρόμητος ρίχνομαι στο στίβο της ζωής

διεκδικώντας με πάθος κάθε στιγμή ευτυχίας!

 

Σοφία Αντωνοπούλου 16/8/20