Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021

Από την κλειδαρότρυπα της αυτοκριτικής

 Μια απουσία

αυτή του παππού Σπύρου, του πρεσβύτερου

σαν μαύρο πέπλο στην κόμη της εορταστικής χαράς

Μια μετάσταση

αυτή της τριαντατετράχρονης Μαρίας

στους ουρανούς, που επέβαλε η μετάσταση

σαρκοβόρου καρκίνου του μαστού.

Μια ευλογία

αυτή των ονομαστηρίων του πρωτότοκου

του θαύματος επί της γης δικού μου Σπύρου

θείο δώρο.

Μια ανάταση

αυτή της ψυχής που γέννησε ο λόγος

 εμψύχωσης και η ενθάρρυνση του Ιωάννου

-όχι του Πρόδρομου- της δημιουργικής.

Ένα βουνό

αυτό των υποχρεώσεων το δύσβατο

απροσπέλαστη η κορφή του

κι αναρριχώμαι δίχως σκοινιά.

Απολογισμός ημέρας

Τρεις κατάρες δυο καλά. Άραγε υπερβολική

του Dum spiro, spero η εμμονή;


Σοφία Αντωνόπουλου 12/12/2021






Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021

 

Παρωδία του ποιήματος του Γκαίτε «Προμηθέας»

 

Σκέπαζ’ ω Θεέ,

με δοκιμασίες βάσανα την πλάση σου

κι αφέντευε πα στα κορφοβούνια και τις φυλλωσιές

παρόμοια μ’ αγόρι αγνό, που εύκολα

των χαμομηλιών θερίζει τα κεφάλια –

το χέρι Σου όμως σιμά

στην ζωή μου κράτα

και το σπιτάκι μου, που ‘βλόγησες εσύ,

καθώς και στην καρδιά μου

την φλόγα της αγάπης κράτ’ αναμμένη.

 

Δεν ξέρω τίποτα ανώτερο

πάνω κι απ’ τον ήλιο από σε, Θεέ!

Με ψίχουλα

εγώ τη Μεγαλοσύνη σου

ικεσίες τρέφω

και προσευχές

και θα οργιζόσουν, αν δε βρίσκονταν

ευσεβείς  και ψυχές

αγνές γεμάτες πίστη αληθινή.

 

Σαν ήμουνα παιδί,

να πράξω τι, δεν ήξερα,

με νου θολωμένο,

τον ήλιο ατένιζα, σαν να ‘ψαχνα  Σε

εκεί ψηλά, τον πόνο μου ν’ ακούσεις,

να κλίνεις το ους μέσ’ στην καρδιά μου

να σπλαχνιστείς τον κατατρεγμένο.

 

Κι Εσύ με βοήθησες, Κύριε,

όταν με τους Τιτάνες αναμετριόμουν!

Εσύ απ’ το θάνατο τον ψυχικό με γλίτωσες

κι απ’ αιώνια των κριμάτων μου σκλαβιά!

Εσύ ήσουν η μόνη μου καταφυγή και μέγα έλεος

που ‘βαλες στο μαρτύριο αίσιο τέλος

και λεύτερος πια

 για την σωτηρία μου σ’ ευχαριστώ

Ουράνιε Πατέρα, εκεί ψηλά!

 

Πώς άραγε να σε τιμήσω εγώ; Με τι;

Με πόση δύναμη ξερίζωσες

του πονεμένου σου τον πόνο;

Με πόση γλύκα αφάνισες

του πικραμένου σου την πίκρα;

Μήπως δε μ’ έκαναν στ’ αμόνι απάνω άντρα

Ο πανδαμάτορας ο Χρόνος

κι η Μοίρα η αιώνια;

Δικοί μου Αφέντες.

Όχι όμως  και δικοί σου,

γιατί Αφέντης όλων είσαι Συ!

 

Κάθομαι, λοιπόν, τώρα εδώ

Το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Σου

Διερευνώ

Αδύνατον μου είναι

το Άπειρο, το Άναρχο και την Σοφία σου

Θεέ μου, ν’ αντιληφθώ!

 

 

Σοφία Αντωνοπούλου 30/10/2021

 

 

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

Αποκωδικοποιώντας τον ήχο της βροχής…

 


 

Η κυριακάτικη ραστώνη επιτρέπει στα ώτα της ψυχής να αφουγκραστούν ήχους… Ήχοι που εκπέμπει η φύση, χάνονται μέσα στην οχλοβοή και την μηχανοκίνηση του αστικού τοπίου καθημερινά. Κάποτε ο ατομισμός σκληραίνει το ακουστικό τύμπανο, θωρακίζοντας το «εγώ». Κάποτε η ταχύτητα δεν επιτρέπει λίγα λεπτά ηρεμίας, αυτοσυγκέντρωσης και άμεσης επαφής με την φύση. Κι όμως. Η μητέρα Φύση στέλνει διαρκώς σήματα.

Η πρωινή φθινοπωρινή  βροχή. Πρωτοβρόχια. Ευλογία ή μήνις; Κλείνω τα οργανικά μάτια μου και ανοίγω τα μάτια της ψυχής. Επιχειρώ να εικάσω τις κρίσεις των συνανθρώπων μου, για να αποκωδικοποιήσω το φυσικό φαινόμενο, προσεγγίζοντάς το από την δική τους οπτική γωνία…

·         Κοινός νους: «Επιτέλους, φθινοπώριασε! Μας έλειπε λίγη βροχή να δροσιστούμε. Ας την απολαύσουμε!»

·         Αδιάφορος: «Δεν πα να ρίξει καρέκλες; Τι με νοιάζει;»

·         Άνεργος: «Δεν με αφορά. Δεν μου χαλάει καμία δουλειά.»

·         Κηπουρός: « Μια χαρά. Γλύτωσα λίγο πότισμα!»

·         Βαμβακοπαραγωγός: «Το βαμβάκι το έχω αμάζευτο. Καταστροφή!»

·         Ελαιοπαραγωγός: «Καιρός ήταν. Να χοντρύνουν λίγο οι ελιές!»

·         Αμπελουργός: « Ωχ… Έχω λίγα ακόμα ατρύγητα. Θα μπαστιριάσουν!»

·         Έμπορος: «Ωραία. Θα κινηθεί λίγο η αγορά!»

·         Ηλικιωμένος: «Αμάν. Έβγαλε νωρίς κρύο και η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης ανέβηκε. Θα ξεπαγιάσουμε ή θα πεινάσουμε!»

·         Ένοικος τελευταίου ορόφου πολυκατοικίας: «Η ταράτσα μπάζει νερά. Πώς θα συνεννοηθούμε για την επισκευή;»

·         Άστεγος: «Κλαίει ο Θεός για την δυστυχία μου!»

·         Ανεμβολίαστος: « Χάλασε ο καιρός. Αποκλεισμένος από όλους τους εσωτερικούς χώρους. Αδικία!»

·         Εμβολιασμένος: « Ευτυχώς, το εμβόλιο μου ανοίγει όλες τις πόρτες!»

·         Ερωτευμένος: «Κρύο. Καιρός για δύο!»

·         Γνώστης λαϊκής παράδοσης: «Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί!»

·         Καλλιτέχνης: «Το τοπίο άλλαξε. Νέα ερεθίσματα για καλλιτεχνική δημιουργία!»

·         […]

Η λίστα ανεξάντλητη. Κάθε συνάνθρωπος και μια οπτική. Είναι εντυπωσιακό πώς ασήμαντα, αδιάφορα, φυσιολογικά γεγονότα επιδέχονται διαφορετικών αναγνώσεων. Το ζητούμενο είναι κατά πόσον όλοι μας είμαστε σε θέση να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου, να μπορούμε να βλέπουμε πέραν του στενού προσωπικού μας πλαισίου.

«Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών…», όπως η αείμνηστη Κική Δημουλά στα «Πάθη της βροχής», αποκωδικοποίησα συνοπτικά την φθινοπωρινή βροχή. Οι σταγόνες της δάκρυα χαρμολύπης, υπό την ηχητική υπόκρουση του επαναλαμβανόμενου «σι, σι, σι» που μεταπλάθεται στο ιδεολογικό μου ηχείο ως «εσύ, εσύ, εσύ».

 

Σοφία Αντωνοπούλου

Φιλόλογος

 https://www.ilamia.gr/2021/10/12/apokodikopoiontas-ton-icho-tis-vrochis/

 

Συμμετοχή στο 9ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ενταξιακής Κουλτούρας

Χαρούμενη, τιμημένη, ευλογημένη

 https://www.lamiareport.gr/index.php/topika/item/202088-i-filologos-sofia-antonopoylou-ekprosopos-tis-fthiotidas-sto-9o-panellinio-festival-entaksiakis-koultoyras

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2021

Ένθρονος στην κορυφή

 Την ομορφιά της φύσης ατενίζοντας

το υπερκόσμιο αντίκρυσμά μου αναζητώ

το πολυποίκιλτο πράσινο φόρεμα χαϊδεύω

το άρωμα το μεθυστικό έχω ως οδηγό.


Παραδομένος στις αισθήσεις,

δεν σέρνω τα βήματά μου

με σέρνουν αυτά

στην κορυφή του πεπρωμένου

εκεί ψηλά

στο θώκο της δόξας να σταθώ.


Ένθρονος τα διαδήματα

της εξουσίας, της τιμής, της φήμης

χαίρω

μα την μοναξιά της κορυφής

πολύφερνη νύφη η αγάπη

βασίλισσα φιλοδοξεί

παρακαθήμενή μου να γενεί.


Σοφία Αντωνοπούλου 16/8/2021

Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

 

Τι κι αν…

Τι κι αν…

με μάσκα

της κρύψανε τα κάλλη;

Την ομορφιά της

με τα μάτια φωτοβολεί.

 

Τι κι αν…

οι άντρες

θέλουν να είναι ο κεφάλι;

Λαιμός αυτή

στηρίζει το κορμί.

 

Τι κι αν…

πιέζουν τις πουέντ

η μπαλαρίνα να κρεμάσει;

Στις μύτες των ποδιών της

αυτή ισορροπεί.

 

Τι κι αν…

βασίλισσα της καρδιάς

για τ’ αρσενικό έχει πάψει;

Μέσ’ στην καρδιά του

το θρόνο της κρατεί.

 

Τι κι αν…

με βία

το σώμα της αλώνουν;

Η ψυχή της

απόρθητο καστρί.

 

Τι κι αν…

κενοδοξία και αφροσύνη

της προσάπτουν;

Ευφυΐα και επιτυχία

η ποινή.

 

Τι κι αν…

τις κόκκινες γόβες

για να τρέχει της έβγαλε;

Τις ζαρτιέρες της

ακόμα τις φορεί.

 

Τι κι αν…

σταυρό επαχθή

της φόρτωσαν;

Της Μεγαλόχαρης η ευλογιά

παρηγορεί.

 

Τι κι αν…

απόσταση έχει ακόμα

να διανύσει;

Της ζωής ο Μαραθώνιος

δεν την τρομοκρατεί.

 

Τι κι αν…

την φύση της

παρά φύσιν  σοδομίζουν;

Σκεύος εκλογής

-και όχι μόνο- ηδονής της γυναίκας το σκαρί!

 

© 7/3/2021

Σοφία Αντωνοπούλου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Εκπαίδευση ενώπιον μιας νέας απειλής…

         Παρότι η σημερινή ημέρα (6 Μαρτίου) θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στον προβληματισμό και την ευαισθητοποίηση γύρω από το διαχρονικό φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας, η διαμορφωθείσα κατάσταση στον χώρο της εκπαίδευσης κατά τον τελευταίο χρόνο, φέρνει την κοινωνία αντιμέτωπη με μια άλλη «αόρατη» απειλή, αυτή των ψυχολογικών επιπτώσεων της εξ αποστάσεως διδασκαλίας σε μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Μπροστά στα επιβαλλόμενα υγειονομικά μέτρα η τηλεκπαίδευση κρίθηκε, αναμφίβολα, επιτακτική και παρά τις όποιες δυσκολίες – που δεν αφορούν το θέμα του παρόντος δημοσιεύματος – αποτελεσματική. Η εκπαιδευτική διαδικασία αποδεσμεύτηκε από την φυσική παρουσία των συμμετεχόντων σε συγκεκριμένο χώρο.

Τα μαθησιακά αποτελέσματα με βάση τις επιδόσεις των μαθητών στις πανελλήνιες του 2020 (αφού ακυρώθηκαν οι προαγωγικές εξετάσεις), δεν ήταν τόσο ενθαρρυντικά, ενώ το πέρας του παρόντος ακαδημαϊκού έτους θα επιτρέψει την εξαγωγή ασφαλέστερων συμπερασμάτων.

Εντούτοις, μεσούσης και πλέον της σχολικής χρονιάς, υπό το καθεστώς της τηλεκπαίδευσης στο μεγαλύτερο μέρος της, διαφαίνονται οι αναδυόμενοι κίνδυνοι για την ψυχική υγεία των εμπλεκόμενων. Οι μαθητές υπέμειναν στωϊκά όλες αυτές τις αλλαγές, αφού πείστηκαν στις διακηρύξεις της πολιτείας αλλά και των καθηγητών τους  ότι πρόκειται για μια διαδικασία επιβεβλημένη, για έναν «μονόδρομο» μέσω του οποίου θα ανταποκρίνονταν στις μαθητικές τους υποχρεώσεις, μένοντας ασφαλείς στο σπίτι τους. Το άνοιγμα των σχολικών μονάδων την 1η Φεβρουαρίου αποτέλεσε μια αχτίδα αισιοδοξίας, παρότι, προς απογοήτευση των μαθητών κυρίως του Λυκείου, δεν συνοδεύτηκε και από το άνοιγμα των φροντιστηρίων. Το «κλείσιμο» εκ νέου στις περιοχές υψηλού κινδύνου, τους βύθισε πλέον στην απόγνωση.

Απομόνωση, εσωστρέφεια, αύξηση του αισθήματος ματαίωσης, άγχος, απουσία κοινωνικότητας, αδυναμία εκτόνωσης, απόσχιση του παιδαγωγικού και ηθοπλαστικού χαρακτήρα του μαθήματος (δεν τον ευνοεί η τηλεκπαίδευση), έλλειψη προσωπικής επαφής, απαισιοδοξία είναι μερικές μόνο από τις «απειλές» της ψυχικής υγείας των μαθητών.

Οι εκπαιδευτικοί, έχοντας ήδη υπερβεί εαυτοίς  προκειμένου να διασφαλίσουν την ποιότητα του διδακτικού τους έργου μέσω της τηλεκπαίδευσης, καλούνται να αντιμετωπίσουν την βαρυθυμία των μαθητών τους. Το οξυμμένο αισθητήριο του γνήσιου δασκάλου, μπορεί να αντιληφθεί όλα αυτά τα προβλήματα που ταλανίζουν τους μαθητές του πίσω από την κλειστή κάμερα ή το κλειστό μικρόφωνο! Το ένστικτό του, εφάμιλλο πολλές φορές, επιτρέψτε μου, με αυτό της μάνας, τον ειδοποιεί για τις πληγές που ανοίγουν στην παιδική/ εφηβική ψυχή. Οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας, μάχονται να στηρίξουν τους μαθητές τους με κάθε δυνατό τρόπο: συζητήσεις, webinar, διαδραστικές δραστηριότητες, ψηφιακές ξεναγήσεις, διαδικτυακές περιηγήσεις κ.ά. Η τεχνογνωσία, η παιδαγωγική επάρκεια, η φαντασία, η καλή διάθεση ευτυχώς είναι πολύτιμα όπλα πολλών συναδέλφων. Ωστόσο, και οι ίδιοι καλούνται προς αυτό-ίαση των δικών τους πληγών, αφού βιώνουν συνθήκες ανάλογες με αυτές των μαθητών.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση εμπλέκονται και οι γονείς, οι οποίοι εκδηλώνουν ποικίλες συμπεριφορές: από την σύνεση, την ψυχραιμία, την υπομονή, την στήριξη και την συνεργασία…μέχρι τον παρορμητισμό, λόγω συναισθηματικής φόρτισης και τις σπασμωδικές κινήσεις, όπως την καταφυγή τους σε παράνομα «ιδιαίτερα» κατ’ οίκον, εκτιμώντας πως...είναι η «καλύτερη λύση»!

Η αντιμετώπιση της νέας αυτής απειλής στον χώρο της εκπαίδευσης αποδεικνύεται σύνθετη και πολυπαραγοντική υπόθεση, που προϋποθέτει λεπτούς χειρισμούς, νηφαλιότητα και σύνεση από όλους. Το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη και οι ειδικοί θα αποφανθούν στο μέλλον, παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία, για τον ψυχικό αντίκτυπο της «εξ αποστάσεως» εκπαίδευσης. Το σίγουρο είναι πως το διδακτικό έργο, ο παιδαγωγικός ρόλος του δασκάλου, η μαθησιακή πράξη, η αλληλεπίδραση μαθητών – καθηγητών πραγματώνονται αρτιότερα, με την συμβολή βεβαίως και των νέων τεχνολογιών…στον «φυσικό» χώρο της εκπαίδευσης. Ας ελπίσουμε η απειλή θα υποχωρήσει σύντομα, σηματοδοτώντας την εξομάλυνση, και όχι την καθιέρωση άλλης μιας ακόμα ημέρας μνήμης κοντά στην σημερινή, που να αφορά και πάλι τους μαθητές!

 

Σοφία Αντωνοπούλου

Φιλόλογος

https://www.lamiareport.gr/index.php/apopseis/item/182554-i-ekpaidefsi-enopion-mias-neas-apeilis