Παρωδία του ποιήματος του Γκαίτε «Προμηθέας»

 

Σκέπαζ’ ω Θεέ,

με δοκιμασίες βάσανα την πλάση σου

κι αφέντευε πα στα κορφοβούνια και τις φυλλωσιές

παρόμοια μ’ αγόρι αγνό, που εύκολα

των χαμομηλιών θερίζει τα κεφάλια –

το χέρι Σου όμως σιμά

στην ζωή μου κράτα

και το σπιτάκι μου, που ‘βλόγησες εσύ,

καθώς και στην καρδιά μου

την φλόγα της αγάπης κράτ’ αναμμένη.

 

Δεν ξέρω τίποτα ανώτερο

πάνω κι απ’ τον ήλιο από σε, Θεέ!

Με ψίχουλα

εγώ τη Μεγαλοσύνη σου

ικεσίες τρέφω

και προσευχές

και θα οργιζόσουν, αν δε βρίσκονταν

ευσεβείς  και ψυχές

αγνές γεμάτες πίστη αληθινή.

 

Σαν ήμουνα παιδί,

να πράξω τι, δεν ήξερα,

με νου θολωμένο,

τον ήλιο ατένιζα, σαν να ‘ψαχνα  Σε

εκεί ψηλά, τον πόνο μου ν’ ακούσεις,

να κλίνεις το ους μέσ’ στην καρδιά μου

να σπλαχνιστείς τον κατατρεγμένο.

 

Κι Εσύ με βοήθησες, Κύριε,

όταν με τους Τιτάνες αναμετριόμουν!

Εσύ απ’ το θάνατο τον ψυχικό με γλίτωσες

κι απ’ αιώνια των κριμάτων μου σκλαβιά!

Εσύ ήσουν η μόνη μου καταφυγή και μέγα έλεος

που ‘βαλες στο μαρτύριο αίσιο τέλος

και λεύτερος πια

 για την σωτηρία μου σ’ ευχαριστώ

Ουράνιε Πατέρα, εκεί ψηλά!

 

Πώς άραγε να σε τιμήσω εγώ; Με τι;

Με πόση δύναμη ξερίζωσες

του πονεμένου σου τον πόνο;

Με πόση γλύκα αφάνισες

του πικραμένου σου την πίκρα;

Μήπως δε μ’ έκαναν στ’ αμόνι απάνω άντρα

Ο πανδαμάτορας ο Χρόνος

κι η Μοίρα η αιώνια;

Δικοί μου Αφέντες.

Όχι όμως  και δικοί σου,

γιατί Αφέντης όλων είσαι Συ!

 

Κάθομαι, λοιπόν, τώρα εδώ

Το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Σου

Διερευνώ

Αδύνατον μου είναι

το Άπειρο, το Άναρχο και την Σοφία σου

Θεέ μου, ν’ αντιληφθώ!

 

 

Σοφία Αντωνοπούλου 30/10/2021