Η κυριακάτικη ραστώνη επιτρέπει στα ώτα της ψυχής να αφουγκραστούν ήχους… Ήχοι που εκπέμπει η φύση, χάνονται μέσα στην οχλοβοή και την μηχανοκίνηση του αστικού τοπίου καθημερινά. Κάποτε ο ατομισμός σκληραίνει το ακουστικό τύμπανο, θωρακίζοντας το «εγώ». Κάποτε η ταχύτητα δεν επιτρέπει λίγα λεπτά ηρεμίας, αυτοσυγκέντρωσης και άμεσης επαφής με την φύση. Κι όμως. Η μητέρα Φύση στέλνει διαρκώς σήματα.
Η πρωινή φθινοπωρινή βροχή. Πρωτοβρόχια. Ευλογία ή μήνις; Κλείνω τα οργανικά μάτια μου και ανοίγω τα μάτια της ψυχής. Επιχειρώ να εικάσω τις κρίσεις των συνανθρώπων μου, για να αποκωδικοποιήσω το φυσικό φαινόμενο, προσεγγίζοντάς το από την δική τους οπτική γωνία…
· Κοινός νους: «Επιτέλους, φθινοπώριασε! Μας έλειπε λίγη βροχή να δροσιστούμε. Ας την απολαύσουμε!»
· Αδιάφορος: «Δεν πα να ρίξει καρέκλες; Τι με νοιάζει;»
· Άνεργος: «Δεν με αφορά. Δεν μου χαλάει καμία δουλειά.»
· Κηπουρός: « Μια χαρά. Γλύτωσα λίγο πότισμα!»
· Βαμβακοπαραγωγός: «Το βαμβάκι το έχω αμάζευτο. Καταστροφή!»
· Ελαιοπαραγωγός: «Καιρός ήταν. Να χοντρύνουν λίγο οι ελιές!»
· Αμπελουργός: « Ωχ… Έχω λίγα ακόμα ατρύγητα. Θα μπαστιριάσουν!»
· Έμπορος: «Ωραία. Θα κινηθεί λίγο η αγορά!»
· Ηλικιωμένος: «Αμάν. Έβγαλε νωρίς κρύο και η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης ανέβηκε. Θα ξεπαγιάσουμε ή θα πεινάσουμε!»
· Ένοικος τελευταίου ορόφου πολυκατοικίας: «Η ταράτσα μπάζει νερά. Πώς θα συνεννοηθούμε για την επισκευή;»
· Άστεγος: «Κλαίει ο Θεός για την δυστυχία μου!»
· Ανεμβολίαστος: « Χάλασε ο καιρός. Αποκλεισμένος από όλους τους εσωτερικούς χώρους. Αδικία!»
· Εμβολιασμένος: « Ευτυχώς, το εμβόλιο μου ανοίγει όλες τις πόρτες!»
· Ερωτευμένος: «Κρύο. Καιρός για δύο!»
· Γνώστης λαϊκής παράδοσης: «Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί!»
· Καλλιτέχνης: «Το τοπίο άλλαξε. Νέα ερεθίσματα για καλλιτεχνική δημιουργία!»
· […]
Η λίστα ανεξάντλητη. Κάθε συνάνθρωπος και μια οπτική. Είναι εντυπωσιακό πώς ασήμαντα, αδιάφορα, φυσιολογικά γεγονότα επιδέχονται διαφορετικών αναγνώσεων. Το ζητούμενο είναι κατά πόσον όλοι μας είμαστε σε θέση να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου, να μπορούμε να βλέπουμε πέραν του στενού προσωπικού μας πλαισίου.
«Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών…», όπως η αείμνηστη Κική Δημουλά στα «Πάθη της βροχής», αποκωδικοποίησα συνοπτικά την φθινοπωρινή βροχή. Οι σταγόνες της δάκρυα χαρμολύπης, υπό την ηχητική υπόκρουση του επαναλαμβανόμενου «σι, σι, σι» που μεταπλάθεται στο ιδεολογικό μου ηχείο ως «εσύ, εσύ, εσύ».
Σοφία Αντωνοπούλου
Φιλόλογος