Πεθύμησα
έναν περίπατο στους λειμώνες της ποιητικής
τα
μυρίπνοα άνθη της έμπνευσης ν’ απολαύσω
στο
πουπουλένιο στρώμα των ονείρων μου να ξαποστάσω.
Σύννεφα
μαύρα λογισμών κακών επισκίασαν
την
εν λευκώ αχαρτογράφητη πορεία μου
μα
οι αχτίδες του άνωθεν των νεφών λανθάνοντος ηλίου
ζέσταιναν
την καρδιά μου
κρατώντας
ζωντανή την αισιοδοξία μου.
Προχωρώ
με βήμα αργό
γοργά
προσμένω την πεταλούδα μιας λέξης
αυτής
που θα θελήσει να συλλέξει
τη
νεραϊδόσκονη της σκέψης
και
μ’ αραχνοΰφαντο μεταξωτό ποίημα πέπλο
χλόης
άπονους πόνους με την πράσινη καλύπτρα να σκεπάσει.
Σκύβω
χάμω χαμομήλια στης ψυχής τα χώματα να δρέψω
και
βρίσκω τριαντάφυλλα κόκκινου έρωτα κρίνα λευκά αγάπης
μαζί
με τις τσουκνίδες θλίψης που θέριεψαν ανάμεσα
ποτίστηκαν
– φαίνεται - απ’ το ανεμόβροχο
δηλητήριο
που έσταξε
η
ανθρώπινη ζήλια κι η κακία
για
να ξεράνουν από ρίζας της καλοσύνης τον ανθό
ανεπιτυχώς
ευτυχώς.
Δάκρυα
συγκίνησης και νέκταρ της χαράς
δροσίζουν
το λιβάδι μου κρατώντας τα φρέσκα νεαρά
λουλούδια
της καρδιάς μου.
Τι
κι αν συχνά δεν περπατώ στου ποιήματος την ατραπό;
Αρκεί
που ο Παράδεισος αυτός τις πύλες του ανοιχτές
έχει
πάντα για μένα.
© Σοφία Αντωνοπούλου 2/1/2022